Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/981

 Twarz jego była poważna — duża, jasnowłosa broda jeszcze nie siwiała, chociaż pomimo bogactw swoich przeżyć musiał ciężkie lata i gorzkie kłopoty.
 Nie ugięła się także jeszcze jego majestatyczna postać, i dzisiaj jeszcze był to piękny człowiek, promieniejący całą nienaruszoną siłą.
 Ręką zmusił sługę do nakrycia głowy, z któréj ten zdjął był czapkę — Eberhard nie lubił wielkich uniżoności.
 To też chciał się sam zameldować w klasztorze, chociaż zwykle znakomici panowie meldują się przez służących.
 Pewnym krokiem zbliżył się do fórty.
 Ujrzał przed sobą siwy, stary klasztor, i musiał przypomnieć sobie różnicę, jaka zachodziła między tym domem pobożnych, a owym, z którego podziemia gwałtem dziecię swoje uwolnił.
 Tu przebywała Karolina, a z nią prawdziwa wiara i spokój.
 Tam we wrzącém hiszpańskiém państwie panowała w klasztornych murach średniowieczna ciemnota i księże rządy.
 Eberhard dotknął sznurka od dzwonu, który wisiał przy drzwiach zakratowanych.
 Po klasztornym portyku rozległ się głośny dźwięk i zaraz potém zbliżył się do forty posługujący braciszek.
 Obaczył ekwipaż i tego kto prosił o wstęp.
 Był to świecki, nieznajomy mu pan.
 — Co pana tu sprowadza? zapytał z cicha.
 — Proszę, zamelduj mnie dostojnéj przełożonéj, pobożny bracie, i wymień jéj nazwisko: Eberhard de Monte-Vero!
 — Racz być chwilę cierpliwy, dostojny panie! z ukłonem odpowiedział posługujący i pośpieszył do klasztoru, poczém niosąc w ręku wiązkę kluczów, prędko wrócił do kraty.