Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/181

 — Dałam jednak dowód wielkiego rozsądku! mówiła sama do siebie, myśląc o szarfach algierskich.
 Usłyszała kroki na wschodach: był to Leon. Powstała i wzięła z komody chusteczkę do obrębiania. Gdy wszedł, zdawała się bardzo zajętą.
 Rozmowa szła opieszale; pani Bovary zrywała ją co chwila, dopendent zaś sam był jakoś zakłopotany. Siedząc na taburecie przy kominku, obracał w palcach igielnik z kości słoniowej, ona szyła pilnie, lub od czasu do czasu paznokciem zaciskała obrębek. Nic nie mówiła; on też cicho siedział, zniewolony jej milczeniem, jakby najwymowniejszemi słowy.
 — Biedny chłopiec! myślała w duchu.
 — Czem jej się tak niepodobam? pytał sam siebie.
 Nakoniec ośmielił się powiedzieć, że musi w tych dniach pojechać do Rouen, w interesie swego pryncypała.
 — Abonament nut pani się skończył, dodał, czy mam go odmówić?
 — Nie potrzeba, odpowiedziała.
 — Dla czego?
 — Dla tego...