Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/192

całą nawę uwydatniając jeszcze mocniej ciemność boków i kątów.
 — Gdzie jest ksiądz proboszcz? zapytała pani Bovary młodego chłopaka, który się bawił kręceniem kołowrota w zbyt luźnym jego otworze.
 — Zaraz przyjdzie, odpowiedział.
 Niebawem też w istocie skrzypnęły drzwi probostwa i ukazał się ksiądz Bournisien, dzieci popychając się uciekły do kościoła.
 — Swawolniki! pomruknął duchowny, zawsze ci sami!
 A podnosząc z ziemi porozdzierany katechizm, który nogą potrącił:
 — To nic nie uszanuje! dodał.
 Spostrzegłszy jednak panią Bovary:
 — Przepraszam panią, rzekł, nie widziałem pani.
 Włożył katechizm do kieszeni i stanął, bujając w dwóch palcach ciężki klucz od zakrystyi.
 Blask zachodzącego słońca; który padał prosto na niego, oświecał jego sutannę błyszczącą na łokciach, wystrzępioną u dołu. Plamy tłustości i tabaki szły na szerokiej piersi jego w równej linii z guziczkami i stawały się coraz liczniejszemi im dalej od rabatu, na którym spoczywały fałdy