Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/205

 Nastała chwila milczenia. Spojrzeli na siebie, a myśli ich; zjednoczone we wspólnem cierpieniu, cisnęły się do siebie, jak dwa serca drgające.
 — Chciałbym uściskać Bertę, rzekł Leon.
 Emma zeszła kilka stopni i zawołała Felicyi.
 Leon rzucił w około siebie głębokie spojrzenie, które spoczęło na ścianach, na etażerkach, na kominku, jak gdyby chciał wszystko objąć, wszystko sobie upamiętnić.
 Pani Bovary powróciła, a służąca przyprowadziła małą Bertę, która się bawiła wiatraczkiem do sznurka przywiązanym.
 Leon ucałował dziewczynkę kilkakrotnie w czoło, w szyjkę i policzki.
 — Bądź zdrowa, lube dziecię! bądź zdrowa, kochanko miła, bądź zdrowa!
 I oddał ją matce.
 — Odprowadź ją! rzekła Emma.
 Pozostali sami.
 Pani Bovary tyłem odwrócona, twarz miała przyciśniętą do szyby; Leon trzymał w ręku czapeczkę i uderzał nią lekko po nodze.
 — Deszcz będzie padał, rzekła Emma.
 — Mam płaszcz, odpowiedział.
 — A!