Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/246

 — Jakto? zapytała.
 — Czyliż pani nie wiesz, że są dusze zawsze udręczone? odpowiedział. Potrzeba im kolejno marzeń i działania, najczystszych uczuć i najwyuzdańszych rozkoszy, a te pragnienia popychają człowieka do wszelkiego rodzaju wybryków i szaleństw.
 Emma spojrzała na niego jak się patrzy na podróżnika, który zwiedził nadzwyczajne kraje, i rzekła:
 — My biedne kobiety nawet tej niemamy rozrywki!
 — Smutna rozrywka, bo szczęścia nie daje.
 — Ale czy ono się gdziekolwiek znajduje? zagadnęła.
 — Można je spotkać w tem życiu, odpowiedział.
 „I wy to zrozumieliście, mówił radzca. Wy, rolnicy i wiejscy pracownicy; wy, pokojowi pionierzy dzieła czysto cywilizacyjnego! wy, mężowie postępu i moralności! zrozumieliście, mówię, że polityczne burze groźniejszemi są jeszcze od wstrząśnień atmosferycznych....”
 — Można je spotkać czasem, powtórzył Rudolf, niespodzianie, kiedy go już przestaliśmy oczeki-