Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/258

 Rudolf nic już nie mówił. Patrzyli sobie w oczy. Usta ich spieczone drżały żądzą tajemną i nieznacznie, bez wysiłku, palce ich splotły się wzajemnie.
 „Katarzyna Elżbieta Leroux, z Sassetôt, — la Guerrière, za pięćdziesiąt cztery lata nieprzerwanej służby w tym samym folwarku, srebrny medal — wartości dwudziestu pięciu franków!
 „Gdzież ona jest, ta Katarzyna Leroux? pytał prezes.
 Wezwana nie występowała: słyszano tylko szepty:
 — Idźcież!
 — Nie pójdę!
 — Na lewo!
 — Nie bójcie się!
 — Ach! jakaż głupia!
 — Przyszła nareszcie? zawołał Tuvache.
 — Jest, jest!
 — Niechże się przybliży!
 Natenczas ujrzano występującą na estradę małą staruszkę lękliwego obejścia, która zdawała się kurczyć w swej nędznej odzieży. Miała na nogach grube drewniane saboty i opasana była wielkim niebieskim fartuchem. Twarz jej chuda, otoczona szlarką wiejskiego czepca, była bardziej zmarszcz-