Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/267

 I zrozumiał że wyrachowanie jego trafnem było, skoro wchodząc do sali ujrzał Emmę blednącą.
 Była sama. Zmrok zapadał. Firanki muślinowe zapuszczone u okien, resztę światła dziennego tłumiły, a złocenia barometru, na które padał ostatni promień słońca, odbijały ognie ich w zwierciedle, pośród załamów kaktusa.
 Rudolf stał, Emma zaledwie odpowiadała na pierwsze jego grzeczności.
 — Miałem interesa, mówił. Zresztą, byłem chory.
 — Ciężko? podchwyciła troskliwie.
 — Otóż! rzekł Rudolf siadając obok niej na taburecie, nie!.. nie byłem chory, ale nie chciałem tu przyjść!
 — Dla czego?
 — Pani się nie domyślasz?
 Spojrzał na nią powtórnie, lecz w sposób tak namiętny, że spuściła głowę, rumieniąc się, On wyrzekł:
 — Emmo!..
 — Panie Boulanger!..
 — Ach! widzisz pani, powiedział smętnym głosem, iż miałem słuszność nie chcąc tu przychodzić; gdyż to imię... to imię, które duszę moją