Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/328

niósł na drodze i którą, na pamiątkę schowała. Jednakże te podarunki upokarzały go. Odmawiał przyjęcia niektórych, ona nalegała, a Rudolf w końcu ustępował, znajdując ją despotyczną i zbyt wymagającą.
 Czasem dziwne myśli przychodziły jej do głowy.
 — Jak północ wybije, mówiła, pomyślisz o mnie! A jeżeli się przyznał że o tem zapomniał, musiał wysłuchać potoku wymówek, które się nieodmiennie kończyły wiecznem:
 — Czy ty mnie kochasz?
 — Ależ tak jest, kocham cię! odpowiadał.
 — Bardzo?
 — Rozumie się!
 — Nie kochałeś innych, powiedz?
 — Czy myślisz żeś mnie wzięła dziewiczym? mówił śmiejąc się.
 Emma płakała, on usiłował ją pocieszyć, szpikując dwójznacznikami swoje zaklęcia.
 — O! bo ja kocham ciebie! powtarzała; tak kocham, że obejść się bez ciebie nie mogę! czy wiesz o tem? Czasem bierze mnie chęć ujrzenia cię, połączona z gniewem miłości. Zapytuję sama siebie: „Gdzie on jest? Może rozmawia z innemi kobietami? One uśmiechają się do niego, on się