Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/341

 Nadeszła nakoniec sobota, przeddzień wigilii dnia przeznaczonego.
 Rudolf przyszedł wieczorem wcześniej niż zwykle.
 — Czy już wszystko gotowe? zapytała go.
 — Tak jest, odpowiedział.
 Okrążywszy kląbik kwiatowy, poszli usiąść w altance.
 — Smutny jesteś, rzekła Emma.
 — Nie, dla czego?
 A jednak, z dziwną tkliwością na nią spoglądał.
 — Czy tego, że odjeżdżasz? mówiła, że porzucasz twoje stosunki, twoje dotychczasowe życie?.. Ach! ja to pojmuję... Lecz ja, niemam nic na świecie! ty jeden jesteś wszystkiem dla mnie. To też i ja wszystkiem chcę być dla ciebie; zastąpię ci rodzinę, ojczyznę, będę cię pielęgnowała, będę cię kochała.
 — Jak prześliczną jesteś! rzekł biorąc ją w swe objęcia.
 — Czy doprawdy? odparła śmiejąc się lubieżnie, Kochasz mnie? Przysięgnij mi, że mnie kochasz.
 — Czy kocham ciebie? ależ ja cię uwielbiam, najdroższa moja?