Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/356

rego przed chwilą spotkałem przed Francuzką kawiarnią. Wyjechał w podróż, czy też ma wyjechać.
 Emma z trudnością stłumiła łkania.
 — Cóż cię to tak zadziwia? Zwykle na jakiś czas wyjeżdża dla rozrywki i dobrze robi, na honor! Kiedy kto ma pieniądze i jest nieżonatym! Zresztą, ładnie się on bawi, ten nasz przyjaciel! o! to figlarz jakich mało. Pan Langlois mi opowiadał...
 Tu zamilkł, przez przyzwoitość, gdyż weszła służąca.
 Ta poukładała napowrót w koszyk morele rozrzucone na etażerce, Karol, nie zwracając uwagi na niezwykłe rumieńce żony, kazał je sobie przynieść, wziął z nich jedną i skosztował.
 — O! wyborne! rzekł. Spróbuj tylko.
 I podał jej koszyk, który lekko odepchnęła.
 — Ależ powąchaj tylko, co za woń! rzekł przesuwając owoc kilkakrotnie pod jej nosem.
 — Duszę się! wykrzyknęła, zrywając się z krzesła.
 Wysiłkiem woli jednak pokonała cierpienie i rzekła spokojniej:
 — To nic! to nic! to nerwowe! Usiądź i jedz.