Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/407

 — Czem się to dzieje, że nikt, dotąd nigdy mi podobnych uczuć nie wyraził?
 Dependent się okrzyknął że natury idealne trudne są do zrozumienia. On, pokochał ją od pierwszego spojrzenia, i rozpacz go ogarniała gdy pomyślał jak wielkie szczęście mogło być ich udziałem, gdyby los był im pozwolił spotkać się prędzej, i połączyć się z sobą węzłem nierozerwalnym.
 — Nieraz o tem myślałam, odpowiedziała.
 — Co za piękne marzenie! poszepnął Leon.
 A bawiąc się wystrzębionymi końcami jej błękitnej szarfy, dodał:
 — Cóż nam przeszkadza zacząć na nowo?...
 — Nie, drogi przyjacielu, odparła. Ja jestem już za stara.... ty jesteś za młody.... zapomnij o mnie! Inne cię kochać będą.... i ty je pokochasz.
 — Nigdy tak jak ciebie! zawołał.
 — Dziecko jesteś! No! bądź rozsądnym! ja tak chcę!
 Zaczęła mu przedstawiać niepodobieństwo ich miłości, i dowodzić że musieli pozostać jak dawniej, na stopie braterskiej tylko przyjaźni.