Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/410

 A gdy tak stali oboje, on za nią a ona z głową spuszczoną, pochylił się i wycisnął długi pocałunek na jej białym karku.
 — Waryat z ciebie panie Leonie! ach! waryat z ciebie! mówiła śmiejąc się dźwięcznie, podczas gdy pocałunki ponawiały się jeden po drugim.
 On, zaglądając jej w oczy przez ramię, zdawał się szukać zachęty w jej spojrzeniu. Lecz ono padło na niego pełne lodowatej powagi.
 Leon cofnął się w tył. Wychodząc już, stanął na progu, i drżącym głosem wyszeptał:
 — Do jutra!
 Ona mu odpowiedziała kiwnięciem głowy i znikła jak ptaszek w bocznym pokoju.
 Wieczorem Emma napisała do dependenta długi list, w którym wymawiała się z naznaczonej schadzki: wszystko już teraz było skończone, i dla własnego szczęścia, nie powinni już byli się spotykać. Skończywszy jednak pisanie, znalazła się w wielkim kłopocie, bo nie wiedziała adresu Leona.
 — Sama mu go oddam, powiedziała sobie; on przyjdzie.
 Leon, nazajutrz rano, pośpiewując przy otwartym oknie, wyczyścił sam swoje ciżemki, podwój-