Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/436

 — A półgłosem dodał:
 — Względem tego interesu,... pan już wiesz?
 Karol zaczerwienił się po uszy.
 — A! tak.... rzeczywiście.
 A zakłopotany, zwróciwszy się do żony:
 — Czy nie mogłabyś.... kochanko?...
 Zdawała się go rozumieć bo wstała, a Karol rzekł jeszcze do matki:
 — To nic! Zapewne jaka gospodarska drobnostka.
 Nie chciał aby się dowiedziała o jego długu, obawiając się uwag staruszki.
 Skoro zostali sami, pan Lheureux dosyć wyraźnie winszować zaczął Emmie sukcessyi, potem mówił o rzeczach obojętnych, o żniwach, o owocowych szpalerach i o swem własnem zdrowiu, które zawsze kulało, to ni owo. Bo też w samej rzeczy, pracował jak wół, chociaż ciężko mu było na masło do chleba zarobić, pomimo tego co ludzie o nim gadali.
 Emma nie przerywała mu. Tak okropnie się nudziła od dwóch dni!
 — I pani zupełnie wyzdrowiała? mówił dalej kupiec. Na honor! widziałem męża pani w niezłych tarapatach! Dobry to chłopak, chociaż mieliśmy z sobą pewne trudności.