Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/457

 Ona pochylała się ku niemu i szeptała w upojeniu miłosnem:
 — O! nie poruszaj się! nie mów nic! patrz tylko na mnie! Z oczu twoich płynie coś tak słodkiego, co mi tak dobrze robi!
 Nazywała go dzieciakiem.
 — Kochasz mnie, dzieciaku?
 I nie czekając odpowiedzi jego, spieszyła pocałunkiem zadowolnić spragnione usta.
 Na zegarze stał mały brązowy kupidynek, który się wdzięczył zaokrąglając ramiona pod złoconym wieńcem. Nieraz śmieli się z niego; ale kiedy trzeba było się rozstawać, wszystko poważniało w ich oczach.
 Stojąc nieruchomie jedno naprzeciwko drugiego, powtarzali sobie:
 — Do drugiego czwartku... do drugiego czwartku!
 Nagle brała głowę jego w obie dłonie, całowała go prędko w czoło i wyrzekłszy:
 — Bądź zdrów! zbiegała szybko ze schodów.
 Szła najpierwej na ulicę Komedyi, do fryzyera, żeby jej włosy poprawił. Zmierzch zapadał; zapalano lampy w zakładzie.