Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/464

 — Tak, to prawda! mówiła, jestem waryatką! pocałuj mnie!
 Dla męża była czulszą niż kiedykolwiek; przyrządzała mu kremy z pistacyami i grała mu ulubione jego walce po obiedzie. Uważał się więc za najszczęśliwszego pod słońcem śmiertelnika, i Emma żyła sobie bez najmniejszego niepokoju, gdy jednego wieczoru zagadnął ją znienacka:
 — To panna Lempereur, nieprawdaż, lekcye ci daje?
 — Tak jest.
 — Otóż widziałem ją w tych dniach u pani Liégeard. Wspomniałem jej o tobie, ona ciebie nie zna.
 Było to jakby uderzenie piorunu. Odpowiedziała jednak nie tracąc przytomności umysłu:
 — Musiała zapewne zapomnieć moje nazwisko.
 — A może znajduje się w Rouen więcej panien Lempereur będących nauczycielkami muzyki?
 — Może i to być.
 Po chwili dodała z żywością:
 — Mam przecież jej kwitki, zaraz ci pokażę.
 I poszła do swego biureczka, zaczęła przewracać pomiędzy papierami, i tak wreszcie głowę straciła, że Karol prosił jej aby sobie nie zada-