Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/505

 Udała się do niego z całą na pozór swobodą.
 — Czy widzisz pan co mnie spotyka? To zapewnie żart niewczesny!
 — Wcale nie.
 — Jakto?
 Lheureux stanął przed nią ze skrzyżowanemi ramiony i rzekł lekceważąco:
 — Czy kochana pani myślałaś że ja do końca świata będę jej dostarczycielem i bankierem dla miłości Pana Boga? Muszę raz przecie swoje odebrać! Bądźmyż sprawiedliwymi!
 Ona się oburzyła na wysokość sumy.
 — Hm! tem gorzej dla pani! Trybunał ją przyznał! jest wyrok prawomocny! doręczono go pani! Zresztą, to nie ja, to Vinçart.
 — Czy pan nie mógłbyś?...
 — O nie! ja nic już nie mogę!
 — Lecz... jednakże... pogadajmy.
 Plątała się, utrzymywała że o niczem nie wiedziała, że to spadło na nią niespodzianie.
 — A kto temu winien? rzeki Lheureux, oddając jej szyderski ukłon. Podczas gdy ja pracuję jak wół, pani sobie używasz...
 — Ach! tylko bez morałów!
 — To nigdy nie zawadzi, odparł.