Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/507

 — Ale zkądżeż ja ich wezmę, tych pieniędzy? zawołała Emma załamując dłonie.
 — Ba! kiedy kto ma tak jak pani przyjaciół!
 I wpatrywał się w nią w sposób tak bezczelnie przenikliwy, że biedną kobietę dreszcz przejął do szpiku kości.
 — Daję panu słowo... wyjąkała, podpiszę...
 — Dosyć już mam pani podpisów!
 — Sprzedam jeszcze...
 — Co tam gadać! rzekł wzruszając ramionami, pani już nie masz nic do sprzedania!
 A wyjrzawszy okienkiem wychodzącem do sklepu, zawołał:
 — A nie zapomnij o czterech próbkach numeru czternastego, Anusiu.
 Służąca weszła; Emma zrozumiała co to znaczyło i zapytała „ileby potrzeba pieniędzy na wstrzymanie kroków sądowych?”
 — Już zapóźno!
 — Ale, gdybym panu przyniosła parę tysięcy franków, czwartą część sumy, trzecią, połowę, prawie wszystko?
 — Nie, nie, to się na nic nie zda!
 I popychał ją nieznacznie ku schodom.