Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/523

nieznacznie w rękaw Emmy aby dotknąć jej ramienia. Czuła na twarzy przyspieszony oddech jego. Ten człowiek stawał się jej strasznie wstrętnym.
 Powstała nagle i rzekła do niego:
 — Panie, ja czekam!
 — Na co? podchwycił notaryusz, bledniejąc nadzwyczajnie.
 — Na te pieniądze.
 — Ależ...
 A ulegając wybuchowi niepowściągnionej żądzy:
 — A więc dobrze!..
 I powlókł się ku niej na kolanach, bez względu na swój szlafrok.
 — Przez litość, zostań pani! ja kocham ciebie!
 I chciał ją w pół objąć.
 Rumieniec oburzenia oblał twarz pani Bovary. Cofnęła się z piorunującem wejrzeniem i wykrzyknęła:
 — Pan bezwstydnie korzystasz z mego położenia! Zasługuję na litość, ale nie jestem na sprzedaż!
 To rzekłszy wyszła.
 Notaryusz stał osłupiały, z oczyma wlepionemi w swe piękne haftowane pantofle. Był to dar mi-