Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/534

 — Jakkolwiek bądź, rzekła patrząc smutnie na niego, ja wiele wycierpiałam!
 Odpowiedział filozoficznie:
 — Takiem jest życie ludzkie!
 — Byłoż ono dla ciebie przynajmniej dobrem, od czasu naszego rozłączenia? zapytała.
 — Ani dobrem, ani złem!..
 — Może byłoby lepiej gdybyśmy się nigdy nie byli rozłączali?...
 — Może... zapewne!
 — Tak sądzisz? szepnęła przystępując bliżej. I westchnęła:
 — O Rudolfie! gdybyś ty wiedział!.. ja tak kochałam ciebie!
 I ujęła rękę jego, i pozostali przez chwilę z dłońmi splecionemi — tak jak pierwszego dnia, na Komicyach! On przez resztę dumy bronił się od wzruszenia. Lecz ona, skłaniając głowę na piersi jego, rzekła:
 — Jakże chciałeś abym ja żyła bez ciebie? Trudno się odzwyczaić od szczęścia! Byłam zrozpaczona! myślałam już że umrę! Opowiem ci to wszystko, zobaczysz. A ty... ty uciekałeś odemnie!..