Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/544

 — Jutro go przeczytasz; aż dotąd proszę cię, nie pytaj mnie o nic!.. Nie, nie, o nic mnie nie pytaj!
 — Ależ...
 — O! proszę cię, daj mi pokój!
 I położyła się jak długa na łóżku.
 Ostry smak jaki w ustach poczuła, przebudził ją z pół sennego stanu. Spostrzegła Karola i przymknęła napowrót oczy.
 Śledziła sama siebie uważnie, aby rozpoznać czy nie cierpi. Lecz nie! jeszcze nie. Słyszała wyraźnie ruch wahadła zegaru, trzeszczenie ognia na kominku, i oddech Karola, który stał przy jej łóżku.
 — Mała to rzecz, śmierć! myślała w duchu, zasnę, i wszystko się skończy!
 Wypiła trochę wody i obróciła się do ściany.
 Szkaradny smak atramentu ciągle jej dokuczał.
 — Pić mi się chcę!.. o! straszne mam pragnienie! westchnęła.
 — Cóż ci jest? rzekł zaniepokojony Karol podając jej szklankę.
 — To nic!.. Otwórz okno... duszę się!..
 Porwały ją tak nagłe mdłości, że zaledwie zdążyła dobyć chustkę z pod poduszki.