Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/104

gę wiedzieć co myślę, i czy nie wolno mi kochać kogo mi się podoba? Poczekaj pani, zaraz zobaczysz!
 I poskoczyła do ojca, który właśnie szukał nas dla przejechania się po jeziorze.
 — Słuchaj, drogi ojcze, — rzekła do niego zarzucając mu ręce na szyję; nie idzie tu o przejażdżkę, ale o pójście za mąż. Zgadzasz się?
 — Dlaczego nie, jeżeli kogo kochasz — odpowiedział bez wahania.
 — Kocham kogoś.
 — A! markiza.
 — Wcale nie, to nie markiz mi się podoba. On nie ma tytułu, czy ci to wszystko jedno?
 — Najzupełniéj.
 — Nie jest bogaty, nie ma nic. Czy i to także ciebie nie obchodzi?
 — Nic a nic; ale w takim razie chcę, żeby był czystym, rozumnym, pracowitym, człowiekiem rzeczywiście zasłużonym i poważnym jedném słowem.
 — Jest tém wszystkiém.
 — Młody?
 — Dwadzieścia trzy czy cztery lat.
 — Zbyt młody — to dziecko!
 Przeszkodziłam Cezarynie, żeby nie odpowiedziała.
 — To dziecko — odezwałam się — a zatém może to być tylko zdolny chłopiec, którego zasługa owoców jeszcze nie przyniosła. Nie słuchaj pan Cezaryny, ona dziś jest szaloną. Zaimprowizowała tu najnierozsądniejszy, najnieprawdopodobniejszy