Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/112

tobie cały ciężar twego nierozsądku i zachcianek.
 — W takim razie skompromitujesz mię.
 Zaanonsowano markiza. Wzięłam robótkę i zostałam.
 — Potrzebowałam mówić z panem, rzekła Cezaryna. Dziwnie pan wyglądałeś wczoraj na balu.
 — Wiem o tém, ale kiedy się nie skarżę.
 — To ja nie potrzebuję pana żałować? ale cóż ja sama się skarżę na rolę okrutnéj królowéj, którą mi pan odgrywać każesz. Należy zaradzić temu stanowi rzeczy, który razi mojego ojca i mnie zasmuca.
 — Zaradzić byłoby bardzo łatwo.
 — Zapewne, przyjmując pana jako narzeczone go, ale kiedy to być nie może.
 — Więc mnie pani nie kochasz więcéj niż pierwszego dnia?
 — Ależ nie, kocham pana przyjaźnią szczerą i prawdziwą; ale nie chcę być pańską żoną. Wiesz pan o tém, powiedziałam to panu ze sto razy.
 — Jednakże dodawałaś pani jedno słowo, które teraz opuszczasz; mówiłaś, jeszcze nie chcę iść za mąż.
 — Więc podług pana robiłam panu nadzieję?
 — Bardzo małą, przyznaję; ale nie zabroniłaś mi się pani spodziewać.
 — Dzisiaj zabraniam panu.
 — To trochę za późno.
 — Dlaczego? jakaż ofiarę zrobiłeś pan dla mnie?
 Ofiarę z miłości własnéj! Zgodziłem się wy-