Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/115

stanowiła mię. Nie sądziłam żeby był tak uległym, i schyliwszy się nad haftem obserwowałam go z boku bardzo uważnie.
 — A zatem, zaczął po chwili milczenia, masz pani zrobić wybór?
 — Powiedziałam to panu.
 — Tak mi się zdaje. Dlaczegobyś pani nie miała powiedzieć, kiedy jestem i zostaję jéj przyjacielem?
 — Rzeczywiście.... gdyby tak było, dlaczegóżbym nie miała panu powiedzieć?
 — Powiedz pani i niczego się nielekaj. Alboż ja mam minę człowieka, co ma sobie czaszkę przestrzelić?
 — Zapewne, bardzo dobrze pan pokazujesz że nie byłoby po co?
 — Ależ nie, byłoby po co, ale albo się jest filozofem albo nie. Zobaczmy, powiedz mi pani kogo wybrałaś?
 — Uważałam sobie za obowiązek przeszkodzić Cezarynie, żeby nie popełniła nieroztropności. Powiedziałam markizowi.
 — Nie mogła by tego panu powiedzieć, bo sama nie wie.
 — To prawda, odrzekła Cezaryna, którą twarz moja niespokojna ostrzegła o niebezpieczeństwie, nie wiem tego jeszcze.
 P. de Rivonnière, zdawało się, doznał wielkiej pociechy. Znał fantazye Cezaryny i na seryo nie brał. Skończył na tém, że się śmiał z jéj niezdecydowania i nie widział w tém nic okrutnego dla