Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/127

 — Pociesz się, kochana ciociu, mam kochankę równie młodą, a piękniejszą od panny Dietrich.
 — Co ty mówisz? ty masz kochankę, ty?
 — A tak! to cię zadziwia?
 — Nigdyś mi o tém nie powiedział!
 — Nigdyś mnie o to nie pytała.
 — Nie śmiałabym; jest jakaś wstydliwość nawet między matką a synem.
 — A zatém lepiéjbym był zrobił gdybym o tém nie wspominał; dajmy temu pokój.
 — Ależ nie, cieszy mię bardzo, żem się o tém dowiedziała. Wielki urok jaki na Cezarynę rzucałeś pochodził ztąd, że przypisywała ci niewinność anielską.
 — Powiedz p. Dietrich, że już jéj nie posiadam.
 — Ale zkąd bierzesz czasu na posiadanie kochanki?
 — Ztąd, że oddaję jéj cały czas, którym mogę Rozporządzać, że nie uczęszczam na zabawy światowe, i nie tracę ani minuty poza obrębem mojéj pracy i moich uczuć.
 — A, to tak! czy jesteś szczęśliwy?
 — Bardzo szczęśliwy, moja droga ciociu.
 — Wielce cię kocha?
 — Nie, nie wielce, ale bardzo.
 — To znaczy, że cię nie uszczęśliwia.
 — Chcesz wszystko wiedzieć?
 — Ależ tak, na Boga, kiedy już wiem trochę.
 — Dobrze więc!... posłuchaj ciociu.... Będzie temu dwa lata, dwa lata i kilka miesięcy, w interesie mojego pryncypała jechałem do innego wydawcy,