Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/139

kiza, — doznałam więc ulgi i pociechy w bezpośrednim, a najbardziéj drażniącym niepokoju.
 Cezaryna prędko dostrzegła to rozpogodzenie i wzruszenie które je poprzedziło.
 — Co ci jest — rzekła zaraz po moim powrocie; długo cię nie było, płakałaś?
 Zaprzeczyłam.
 — Zwodzisz mię — powiedziała — twój siostrzeniec musiał chyba chorym wrócić? ale nie ma nic niebezpiecznego — widać to z twoich oczu.
 — Gdyby mój siostrzeniec był choć trochę chory, nawet gdyby nic groźnego nie było, nie wróciłbym wcale. A więc twój romans jest nieprawdopodobny.
 — Poszukam innego, dziesięciu, jeśli potrzeba w końcu znajdę prawdziwy. Dziś rano zaszedł dramat w twém życiu, jak powiadają.
 — No, być może — odpowiedziałam — chcąc jak najprędzéj i raz na zawsze odwrócić jéj myśli i zajęcie się od Pawła.
 — Mój siostrzenice zrobił mi dzisiaj wielką niespodziankę; odkrył mi, że się ożenił.
 — A! wyborny żart! — zawołała Cezaryna wybuchając śmiechem, chociaż stała się bardzo bladą; — i to wszystko coś wymyśliła dla zbrzydzenia mi jego? Czyżby on mógł się ożenić bez twego zezwolenia?
 — Dla czego nie? jest pełnoletni, uwolniony od mojéj opieki.
 — I nie zwierzyłby ci się nawet ze swego małżeństwa — ten wzór siostrzeńców?