Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/150

 — Rok i miesiąc, grymaśnik trochę, ząbki wypuszcza.
 — Bardzo świeży — bardzo ładny!
 — Nie prawdaż że podobny do ojca?
 — Do p. Pawła Gilbert?
 — Juściż!
 — Nie wiem, znam go bardzo mało. Uważani, że to dziecko właśnie do pani podobne.
 — Tak? tém gorzéj! wolałabym, żeby był podobny do Pawła.
 — To znaczy, że pani więcéj kochasz swego męża niż siebie samą.
 — Oh to, to pewna! on taki dobry! Więc pani zna jego ciotkę, a jego nie?
 — Widziałam go raz czy dwa, nie więcéj.
 — A to może pani jest... Ale nie! jaka ja jestem głupia! Panna Dietrich nic wyszłaby tak sama.
 — Więc pani słyszałaś o pannie Dietrich?
 — Tak jest, właśnie ciotka Pawłowa jest... jakby to powiedzieć, jej pierwszą boną; ona ją wychowała.
 — Przepraszam cię, moja Paulino, ale takie to były pojęcia jasne i delikatne panny Małgorzaty o tobie. Nieubłagana pamięć zmusza mię do powtórzenia ci słowo w słowo jéj przyjemnéj rozmowy.
 — A więc to panna de Nermont — zaczęłam mi nowo — mówiła pani o pannie Dietrich.
 — Nie, ale Paweł kiedy raz był w przeddzień na balu u jéj papy. Zdaje się, że to są ludzie bardzo bogaci, a panna pereł i dyamentów miała na miljony.