Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/237

baczyć. Zaślubiłem Małgorzatę wczoraj wieczór w municypalności. Powiem ci dla czego.
 Nie mógł się daléj tłumaczyć; przyszła do nas Cezaryna uśmiechnięta i prawie promieniejąca.
 Jeszcze jeden uścisk ręki — rzekła do Pawła. — Markiza de Rivonnière pochwala pana i szanuje. Czy zechcesz pan być jéj przyjacielem i czy pozwolisz teraz, żeby zobaczyła pańską żonę?
 — Z wdzięcznością — odpowiedział Paweł całując ją w rękę.
 — Widzisz! — rzekł do mnie, kiedy Cezaryna zwróciła się do innych — omyliłaś się moja ciociu, a ja byłem bardzo niesprawiedliwy. Jest to osoba doskonała, kobieta z sercem.
 — Mów mi o swojém małżeństwie.
 — Nie, nie tutaj. Przyjdę do ciebie dziś wieczór.
 — Do pałacu Dietrichów?
 — Czemużby nie? Będziesz w swojém mieszkaniu?
 — Dobrze, o godzinie dziewiątéj.
 Zaproszeni, uprzedzeni przez lekarza, odchodzili. Markiz wydawał się tak znużonym, że p. Dietrich i jego córka oświadczyli mu pewną niespokojność co do opuszczenia go.
 — Nie, — rzekł im po cichu — musicie odejść w obec wszystkich, konwenanse tego wymagają. Przywołam was może za godzinę, ażeby umrzeć.
 A kiedy Cezaryna drżała z przestrachu:
 — Nie żałuj mnie pani — rzekł w taki sposób, żeby go ona tylko słyszała, — umrę szczęśliwy i dumny, ale zupełnie przekonany, że życie byłoby najgorszym z tego, coby mi się mogło przytrafić.