Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/289

 — Opuszczamy panią — rzekł Paweł, biorąc Małgorzatę pod jednę, a dziecko na drugą rękę.
 — Nie, zostańcie, tak potrzeba! — odparła Cezaryna tracąc głowę.
 — Dla czego? — zapytał Paweł zdziwiony.
 — Tak potrzeba, mówię panu, proszę o to.
 — Dobrze — odpowiedział, cofając się ku sofie, na któréj złożył zaspane dziecko i posadził koło i niego Małgorzatę.
 Czy Cezaryna lękała się zazdrości swego męża, i czy chodziło jéj o to, ażeby mu pokazać że przyjmowała Pawła w towarzystwie żony, czy też, porażką swoją więcéj zajęta niż czém inném, uważała się za pomszczoną tém nowém spotkaniem Małgorzaty ze swym uwodzicielem, w oczach Pawła? Być może była zbyt pomieszaną, ażeby mogła wiedzieć czego chciała i co robiła; ale koniec końcem szybko zapanowawszy nad sobą, wyszła na spotkanie markiza. Usłyszeliśmy, jak ze schodów głośno do niego mówiła?
 — Jakaż to miła niespodzianka! Jakto, wyleczony? — kiedy nam pisano, że panu gorzéj....
 — Valboune jest szaleńcem — odpowiedział markiz głosem silnym i pełnym; — ja mam się dobrze, jestem wyleczony; sama pani widzisz. Chodzę, mówię, idę po schodach sam....
 A wchodząc do przedpokoju poprzedzającego mały salon, dodał:
 — Pani masz gości?
 — Nie, — odpowiedziała Cezaryna, wchodząc pierwsza; — to są moi i pańscy przyjaciele, którzy