Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/290

już odchodzili, ale chcieli wprzódy przywitać się z panem.
 — Przyjaciele? — powtórzył markiz, znajdując się twarz w twarz z Pawłem, który zbliżał się do niego.
 — Przyjaciele? nie poznaję....
 — Nie poznajesz pan pana Gilbert i jego żony?
 — A! przepraszam! tak ciemno u pani; — kochany mój przyjacielu!.... Uścisnął obie ręce Pawła.
 — Pani, składam pani moje uszanowanie.
 Skłonił się głęboko przed Małgorzatą.
 — A! panna de Nermont! Szczęśliwy, że mogę panią powitać.
 Pocałował mię w obie ręce.
 — Państw o wszyscy wydajecie mi się w dobrem zdrowiu.
 — Ale pan? — rzekł do niego Paweł.
 — Ja, doskonale, dziękuję; bardzo dobrze znoszę podróże.
 — Ale jakim sposobem przybywasz, nie doniósłszy wprzód o tém — powiedziała Cezaryna.
 — Miałem zaszczyt pisać do pani.
 — Nic nie otrzymałam.
 — Kiedyż powiadam pani, że Valboune jest szaleńcem!
 — Mój drogi przyjacielu, nic z tego nie rozumiem. Dlaczegóż on pozwala sobie niszczyć pańskie listy?
 — Musiałbym pani opowiedzieć całą historyę, historyę ogłupiałych medyków około chorego podnoszącego przeciwko nim bunt kompletny, bo nie