Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/296

 — Napadu czego?
 Dubois poniósł smutnie rękę do czoła.
 — Czegoż więc? migreny?
 — Migreny straszliwéj.
 — Które go pognębiają czy przywodzą do rozpaczy?
 — Naprzód jedno a potém drugie.
 — Ma przystępy majaczenia?
 — Niestety, tak jest! A więc panie o tém nie wiedzą?
 — Nic nie wiemy.
 — Zatém pan de Valboune chciał to ukryć; ale teraz muszą się o tém dowiedzieć. Tajemnicę za chować tylko należy przed światem.
 — Czy ma gorączkę w czasie tych napadów boleści i egzaltacyi?
 — Nie, i to właśnie daje mi zawsze pewną na dzieję.
 — Ale to właśnie może najwięcéj niepokoić nas powinno. Mówmy otwarcie, Dubois: twój pan waryat?
 — No tak, bez wątpienia, ale był już tak dwa razy i zawsze się wyleczył. Albo to pani myśli, że on był przy zdrowych zmysłach, kiedy uwiódł opuścił biedną dziewczynę?...
 — Teraz jest ona żoną mojego siostrzeńca.
 — A! zapomniałem, przepraszam, — ja tylko dobrze o niéj wyrazić się mogę; jest to anioł uczci-