Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/299

na siwowłosego sługę z rodzajem dziecinnéj bojaźni:
 — Ty mię chcesz nudzić, ty? — powiedział do niego z miną osłupiała; zapłacisz mi za to!
 — Tak jest, w domu, bardzo chętnie, ale chodź pan.
 — Stary bydlaku! ustępuję dzisiaj; ale jutro....
 Dubois wyprowadził go, a on nie stawiał żadnego oporu. Bertrand poszedł za nimi, zawsze gotów dać pomoc w potrzebie. Milcząco wszystko troje, ścigaliśmy ich oczami; potém zobaczywszy że markiz wsiadł do powozu, Bertrand powrócił i powiedział:
 — Pojechał.
 — Bertrandzie rzekła mu Cezaryna — jeżeli się zdarzy, że pan de Rivonnière zajdzie do mnie raz jeszcze w stanie pijanym, powiedz mu, że mnie nie ma i nie dozwól mu wejść.
 — Pan markiz nie jest pijany odpowiedział Bertrand swoim urzędowym tonem — a dawszy mi znak gestem wyrazistym i pełnym uszanowania, żebym wszystko wytłumaczyła, — odszedł.
 — Co on przez to rozumie? zawołała Cezaryna.
 — Tobie się zdaje — odpowiedziałam — że twój mąż się upija?
 — Naturalnie! dzisiaj jest pijany, oczy miał obłąkane. Dla czego zostawiłaś nas samych? Prosiłam cię żebyś została. Zaledwie znaleźliśmy się sami, rzucił mi się do kolan, zapewniając mnie w sposób najśmieszniejszy o swojéj miłości, a kiedym mu przy-