Strona:PL G Sand Cezaryna Dietrich.djvu/94

którą, nazywają światem. Nie rozumiem ani jego rozmowy, ani pantominy, ani milczenia.
 — To pan widzisz we mnie kobietę światową tylko?
 — A czyż to nie w świecie widzę panią?
 — Dlaczegóż pan nigdy nie chciałeś widzieć mię w rodzinie?
 — Moja ciotka zapewne powiedziała to pani; nie mam chwili swobodnéj.
 — Znajdujesz ją pan jednak na rozmowę z ludźmi poważnymi. Są tu uczeni. Pytałam się ich czy pana znają, — odpowiedzieli mi, że pan jesteś młodym człowiekiem, bardzo mocnym...
 — W zadaniach?
 — We wszystkiém.
 — I chciałaś się pani o tém przekonać?
 — To ma być złośliwém. Nie uważasz mię pan za zdolną do tego!..
 — Właśnie, że uważam panią za bardzo do tego zdolną, mała moja duma nie pozwala mi składać egzaminu.
 Nie odpowiedziała mi — dodał Paweł — i wracając znów do owéj zabawki z wachlarzem, która mię tak drażni jak wiewiórka skacząca w klatce, zawołała nagle:
 — Czy pan wiesz, że mi ból sprawiasz?
 Wstałem przestraszony, sądząc, że swoją nogą ją potrąciłem.
 — Nie rozumiesz mnie pan — rzekła — prosząc mię siedzieć. Wpajano we mnie idee szlachetne. Uczono mię, że życzliwość jest siostrą miłości