Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/169

myśl: wrócić z ojcem i mateczką do Rouen, jak dawniej. Będzie wdową, i koniec.
 I czekała, słuchając, co koło niej mówią, rozumiejąc wszystko bardzo dobrze, lecz nie dając tego poznać, korzystając z odzyskania świadomości cierpliwie i przebiegle.
 Wieczór nakoniec znalazłszy się z baronową sam na sam, zawołała cichutko:
 — Mateczko!
 Zdziwił ją dźwięk własnego jej głosu, tak wydał się jej zmienionym. Baronowa ujęła ją za ręce:
 — Moja córuchno! Janinko kochana! córuchno, ty mnie poznajesz?
 — Tak, mateczko, tylko proszę cię, nie płacz; mamy wiele do omówienia. Czy Julian ci powiedział, dlaczego uciekłam w nocy i ukryłam się w śniegu?
 — Tak, pieszczotko, miałaś straszną gorączkę, bardzo niebezpieczną.
 — To nie dlatego, mamo. Gorączka przyszła potem; ale czy ci powiedział, z czego dostałam tej gorączki i dlaczego uciekłam?
 — Nie, pieszczotko.
 — Otóż dlatego, że zobaczyłam Rozalię w jego łóżku.
 Baronowa przekonana, że to jeszcze majaczenia gorączkowe, pogłaskała ją, mówiąc: