Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/332

 Następnie Janina wyciągnęła rękę do dawnej swej pokojówki, szepcząc:
 — Nie byłabym cię nigdy poznała, moje dziecko; bardzo się zmieniłaś, ale mniej jednak, niż ja.
 A Rozalia, patrząc na tę kobietę siwowłosą, wychudłą, zawiędłą, którą znała świeżą, piękną i młodą, odparła:
 — To prawda, że się paniusia bardzo zmieniła, bardziej niż należało. Ale pomyśleć, że to jednak dwadzieścia cztery lat upłynęło.
 Zamilkły i znów się zadumały.
 Janina nakoniec szepnęła:
 — Czy ty przynajmniej byłaś szczęśliwą?
 A Rozalia, w obawie rozbudzenia wspomnień zbyt bolesnych, wyjąkała:
 — No... tak... tak... proszę pani. Nie mogę się zbyt skarżyć; na pewno byłam szczęśliwszą od paniusi. Jedno mnie tylko wciąż gryzło... że nie zostałam tutaj...
 Zamilkła nagle, bezwiednie dotknąwszy tego punktu.
 Ale Janina odparła łagodnie:
 — Trudno, moje dziecko, nie zawsze można to robić, coby się chciało. Tyś także wdową, prawda?
 Po chwili, głosem drżącym, spytała:
 — Czy masz jeszcze... inne dzieci?
 — Nie, proszę pani.