Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/358

gnieniu uściskania swego dziecka, podda się słabości i na wszystko już przyzwoli.
 I ból ogromny rozrywał jej serce, wobec tej uporczywej miłości Pawła dla takiej kreatury.
 On mnie nie kocha. On mnie nie kocha — powtarzała sobie w myśli.
 Weszła Rozalia. Wtedy wyjąkała:
 — Teraz się z nią chce ożenić.
 Służąca aż podskoczyła.
 — Och! na to pani nie pozwoli. Pan Paweł nie potrzebuje chyba brać takiej ladacznicy.
 A Janina przybita, lecz oburzona, odparła:
 — Nie, moje dziecko, przenigdy. A ponieważ on nie chce tu przyjechać, to ja pojadę do niego i zobaczymy, która z nas dwóch zwycięży.
 I natychmiast napisała do Pawła, by go zawiadomić o swym przyjeździe i zobaczyć gdzieindziej, nie w mieszkaniu zajmowanem przez tę łajdaczkę.
 Następnie czekając odpowiedzi, robiła przygotowania do podróży. Rozalia zaczęła do starej walizy pakować bielizny i rozmaite drobiazgi. Ale składając suknię, niemodną suknię wiejską, zawołała:
 — Ależ pani się nie ma w co ubrać. Ja nie pozwolę, by pani tak pojechała. Wstydu by pani wszystkim narobiła, a panie w Paryżu patrzyłyby na panią, jak na służącą.