Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/386

ciężka maszyna, zwalniając biegu, sapiąc, przesunęła się obok Janiny, chciwie śledzącej drzwiczki wagonów. Niektóre się otwierały; wychodzili pasażerowie, wieśniacy w bluzach, wieśniaczki z koszykami, małomieszczanie w miękkich kapeluszach. Nakoniec ujrzała Rozalię, niosącą na ręku jakby zawiniątko bielizny.
 Chciała iść ku niej, lecz nogi tak się pod nią uginały, że obawiała się upaść. Pokojówka, zobaczywszy ją, podeszła i ze zwykłą swą spokojną miną rzekła:
 — Dzień dobry pani; oto jestem, a kłopotu miałam dość.
 Janina wyjąkała:
 — I cóż?
 Rozalia odparła:
 — Ta cóż? Umarła tej nocy. Wzięli ślub, a tu jest mała.
 I podała jej dziecko, którego nie było wcale widać w zawiniątku.
 Janina wzięła je mechanicznie i wyszły z peronu, poczem wsiadły do czekającej na nie bryczki.
 Rozalia dodała:
 — Pan Paweł przyjedzie po pogrzebie. Myślę, że jutro, o tejsamej porze.
 Janina szepnęła:
 — Paweł... — i zamilkła.
 Słońce chyliło się na skraj nieboskłonu, lśniącą jasnością zalewając zielone równie, tu