Strona:PL G de Maupassant Życie.djvu/76

 Nie podnosząc oczu, baron odparł:
 — Idźcie dzieci — i znów się zabrał do gry.
 Wyszli i zaczęli przechadzać się zwolna po białym trawniku, aż po gaik.
 Pora była spóźniona, a oni nie myśleli o powrocie. Baronowa zmęczona, chciała wracać do siebie.
 — Trzeba zawołać zakochaną parę — rzekła.
 Baron jednym rzutem oka przebiegł duży, wysrebrzony ogród, po którym snuły się dwa cienie.
 — Daj im pokój, tak przyjemnie na dworze. Liza na nich zaczeka; nieprawdaż Lizo?
 Stara panna podniosła niespokojne oczy i trwożnym swym głosem odparła:
 — Rozumie się, zaczekam na nich.
 Ojczulek pomógł żonie wstać, a sam będąc znużony upałem dnia, rzekł:
 — I ja się położę. — I wyszedł z żoną.
 Wtedy z kolei wstała ciotka Liza i zostawiwszy na poręczy fotelu rozpoczętą robotę, włóczkę i szydełko, siadła przy oknie i wsparta na łokciach, zapatrzyła się w noc czarowną.
 Narzeczeni chodzili bez końca w poprzek trawnika, od gaiku po platformę, od platformy ku gajowi. Ściskali się za palce, wcale już nie rozmawiając, jakby w niemem zachwyceniu, całkiem zlani z żywą poezyą, wyłaniającą się z ziemi.