Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/114

który tańczył z całem przejęciem się, całą siłą nóg klasyczną bourrée, jako Owernijczyk czystej krwi.
 Orkiestra przestała grać. Taniec ustał. Doktor zbliżył się i ukłonił markizowi.
 Ocierał czoło i sapał.
 — Jak to dobrze — mówił — być czasem młodym.
 Gontran położył mu rękę na ramieniu i z miną złośliwą mówił:
 — Nic mi pan nie powiedziałeś, żeś żonaty.
 Lekarz przestał ocierać czoło i odpowiedział z pewną powagą:
 — Tak, i to nieszczególnie.
 — Co pan mówi?
 — Nieszczególnie — powtórzył. — Nie rób pan, pókiś młody, nigdy tego głupstwa.
 — Dlaczego?
 — Dlaczego? Patrz pan, od dwudziestu lat jestem już żonaty i jeszcze nie mogę przyzwyczaić się do tego. Co wieczór, wchodząc do mieszkania, powtarzam: Ta stara jeszcze tu siedzi? Czyż nigdy już się jej nie pozbędę?
 Wszyscy zaczęli się śmiać, taką miał minę poważną i stanowczą.
 Dzwon hotelowy wołał na obiad, uroczystość była skończoną. Odprowadzono Ludwikę