Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/149

dotknięcia; powiedziała z tem wrażeniem, jak się mówi: jestem zarażona trądem lub dżumą!
 Andermatt pobladł wzruszony głęboko i wyszeptał tylko: Już! Miał mimo to chęć uściskania jej długo, słodko, miłośnie, jak szczęśliwy i wdzięczny ojciec. Nagle opanowała go wątpliwość.
 — Czy to możebne? Jakże? Czy sądzisz? Tak prędko...
 — O, tak, to możebne — odpowiedziała mu.
 Podskoczył z radości i zacierając sobie ręce, wołał:
 — Cristi, cristi, co za dzień!
 Wtem, znowu ktoś do drzwi zapukał. Służąca oznajmiła:
 — Doktor Latonne chce z panem mówić.
 — Bardzo pięknie. Proś go do salonu — idę zaraz.
 Poszedł do sąsiedniego pokoju; na progu ukazał się doktor. Miał jakiś uroczysty wygląd twarzy, a całą postawę sztywną i zimną. Ukłonił się, ledwie dotknął ręki, którą doń zdziwiony bankier wyciągnął, usiadł i począł mówić tonem świadka w sprawie honorowej.
 — Spotkała mnie, mój kochany panie, bardzo niemiła historya, z której muszę panu zdać sprawę, ażeby moje zachowanie się wy tłómaczyć. Kiedy mi pan zrobiłeś zaszczyt i wezwałeś do żony, stawiłem się natychmiast; tym-