Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/188

Zdziwiło ją to i przestraszyło nieco; wyciągnęła więc ku niemu obie ręce, pytając:
 — Co ci jest dzisiaj?
 — Liano — odpowiedział — ja czuję, że stracę ciebie.
 Ona wszystkie palce wsunęła jemu we włosy, nachyliła się, podniosła mu czoło i oczy go pocałowała.
 — Dlaczego mnie masz stracić? — rzekła z uśmiechem pełnym wiary.
 — Jutro musimy się przecież rozłączyć.
 — Rozłączyć się? To tak na krótko, mój drogi.
 — Kto wie. Dnie, któreśmy tutaj przeżyli, już nie wrócą nigdy.
 — Będą inne, piękniejsze jeszcze od tych.
 Podniosła go, zaprowadziła pod drzewo, pod którem jej oczekiwał, posadziła go obok siebie niżej, aby rękę swoją w jego włosach trzymać mogła i mówiła do niego poważnie, z rozwagą i namiętnością kobiety zdecydowanej, kochającej, która wszystko obmyśliła, wszystko przewidziała, która instynktem zgaduje, co trzeba robić i zdecydowaną jest na wszystko.
 — Słuchaj, mój drogi, — w Paryżu jestem bardzo swobodną, nie krępowaną niczem. William nigdy się moją osobą nie zajmuje. Interesy wystarczają mu w zupełności. Ponieważ ty nie jesteś żonaty, będę mogła odwiedzać cię. Będę