Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/264

Krystyno, kocham cię, ale już nie tak, jak dawniej, bądźmy więc tylko przyjaciółmi.
 — Zgoda, przyrzekam ci.
 — I przysięgasz?
 — I przysięgam.
 — A jednak zmartwi mnie to bardzo. Przeszłego roku tak mnie kochałeś!
 Posłyszeli za sobą głos:
 — Księżna de Ramas Aldavarre!
 Przychodziła z wizytą, gdyż Krystyna przyjmowała u siebie co wieczór wybitniejszych gości, jak przyjmują ukoronowane osoby.
 Dr Mazelli towarzyszył pięknej Hiszpance z miną słodką i pokorną. Obie panie uścisnąwszy sobie ręce, usiadły i poczęły rozmawiać.
 Andermatt zawołał Pawła.
 — Chodźno pan tutaj. Panna Oriol wróży nam z kart doskonale; już mi tyle zadziwiających rzeczy powiedziała.
 Ujął go pod rękę i dodał:
 — Co za dziwak z pana! W Paryżu nie widujemy się nigdy, raz na miesiąc, bez względu na prośby żony. Tu — trzeba było piętnaście listów, ażeby pana sprowadzić. A od czasu, jak przybyłeś, masz taką minę zrozpaczoną, jakbyś milion dziennie tracił. Pozbądź się pan tego móla, który pana gryzie! Może zresztą można co pomódz na to? Powiedz pan...
 — Nic, nic nie trzeba, mój przyjacielu.