Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/266

powtarzał ciągle do kogoś z przechodzących, śmiejąc się:
 — Jest to moja nieprzyjaciółka, którą zdobywam.
 Mazelli usiadł przy córce profesora Cloche. Od kilku dni prześladował ją nieodstępnie, a ona przyjmowała jego grzeczności z wyzywającą śmiałością.
 Księżna nie spuszczała go z oka i wydawała się zirytowaną i drżącą. Nagle podniosła się, przeszła przez salon i przerywając rozmowę sam na sam doktora z piękną towarzyszką, rzekła:
 — Pragnęłabym wrócić, panie Mazelli. Czuję się trochę niezdrową.
 Po wyjściu ich, Krystyna, zbliżywszy się do Pawła, zauważyła:
 — Biedna kobieta! Jakże ona musi cierpieć!
 — Kto taki? Księżna!
 — Czyż pan nie spostrzega, jak ona jest zazdrosną!
 Odpowiedział jej opryskliwie:
 — Gdy pani będzie jęczeć nad każdą nieszczęśliwą kokietką, to łzom nigdy nie będzie końca!
 Odwróciła się i odeszła, gotowa zapłakać każdej chwili, na tyle słowa Pawła wydały się jej surowemi. Usiadła obok Karoliny Oriol, która siedziała sama, zdziwiona tem, co robił