Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/277

 — O, nie tak prędko! Ja upadnę... Niech pan nie szaleje... upadnę!
 Natknęli się na blok lawy i zadyszani za trzymali się przy nim.
 — Trzeba wejść do wnętrza — rzekł Gontran — i puścił przed sobą dziewczynę.
 Kiedy już znaleźli się wewnątrz groty, odezwał się:
 — Jest to chwila do oświadczenia się pani.
 Spojrzała nań zdziwiona:
 — Do oświadczenia się? Mnie?...
 — Tak... w kilku słowach: znajduję panią zachwycającą.
 — Trzeba to było siostrze powiedzieć...
 — O, pani wie doskonale, że ja się nie oświadczę siostrze pani.
 — Żartuje pan.
 — Nie. Pani nie byłaby kobietą, gdyby nie zrozumiała tego, że nadskakiwałem siostrze jedynie dlatego, aby wiedzieć, co pani o tem myśli? Jaką twarz dostrzegę u pani? Ujrzałem okropną! O, jakże byłem szczęśliwy! Wtedy i ja starałem się okazać pani wszelkimi sposobami, co myślę.
 Nigdy jeszcze do niej w ten sposób nikt nie przemawiał. Czuła się zmieszaną, zachwyconą, serce miała pełne radości i dumy.
 On ciągnął dalej:
 — Wiem, że dla siostry pani byłem zbyt