Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/282

dzieć. Postępujesz źle. Przyrzekłem twojej siostrze, że z tobą o tem pomówię.
 — O czem?
 — O tem, jak się od pewnego czasu zachowujesz.
 Gontran zrobił impertynencką minę:
 — Względem kogo?
 — Względem tej małej. To nie ładnie, że ją nagle zostawiasz na lodzie.
 — Tak znajdujesz?
 — Tak jest i sądzę, że mam prawo do tego.
 — Słuchajno, zrobiłeś się nagle niezmiernie czułym w kwestyi tego osadzenia na lodzie?
 — No, mój kochany, nie chodzi tu o dziewczynę z półświata, tylko o przyzwoitą panienkę.
 — Wiem o tem dobrze, ale ja jej przecież nie uwiodłem, a to wielka różnica.
 Szli dalej obok siebie. Zachowanie się Gontrana wprawiało w wściekłość Pawła. Po chwili odezwał się:
 — Gdybym nie był twoim przyjacielem, mógłbym z tobą zupełnie ordynarnie postąpić!
 — A jabym to sobie wyprosił!
 — Bądźżeż raz rozsądnym! Mnie żal tej dziewczyny. Niedawno temu okropnie płakała.
 — To dla mnie bardzo pochlebne.
 — Nie pora teraz na głupie dowcipy! Cóż zamierzasz?
 — Nic.