Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/296

 — Zapewne, młodzi mogą tak biegać, ja tak szybko chodzić już nie mogę.
 Karolina wyrwała się:
 — Proszę pozwolić, ja ich zawołam.
 Chciała pobiedz za niemi, ale doktorowa ją zatrzymała:
 — Ależ mała, nie przeszkadzaj im, skoro chcą się z sobą bawić, nie należy im przeszkadzać. Oni sami wrócą do nas.
 Usiadła na trawie w cieniu sosny i wachlowała się chustką. Karolina rzuciła Pawłowi smutne spojrzenie, w którem była prośba i rozpacz.
 Zrozumiał je i odrzekł:
 — Wie pani co, pozwolimy pani doktorowej tutaj odpocząć, a sami pójdziemy za siostrą?
 Odpowiedziała mu żywo:
 — Owszem, bardzo chętnie!
 Pani Honorat zauważyła:
 — No, to idźcie, dzieci. Ja tu zaczekam, ale nie bawcie się zbyt długo.
 Paweł z Karoliną odeszli. Biegli z początku bardzo szybko, gdyż nie widzieli tamtych dwojga, ale spodziewali się, że ich niebawem dogonią. Po kilku minutach przystanęli, nie wiedząc, czy Ludwika i Gontran skręcili w bok na lewo albo weszli w las na prawo. Karolina wołała drżą cym głosem bez ustanku, ale nikt nie odpowiadał. Zaniepokojona odezwała się:
 — Mój Boże, gdzie oni też być mogą?