Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/346

 Po ich odejściu otworzył Andermatt drzwi i powiedział, nie wchodząc:
 — Doktor Black chciałby z tobą pomówić, czy zechcesz go przyjąć?
 Uniosła się cokolwiek na łóżku i zawołała:
 — Nie, nie, nie chcę! nie chcę!
 Wilhelm, zdumiony, wszedł:
 — Ależ, posłuchaj, musisz to zrobić, wszakże jesteśmy wobec niego zobowiązani, musisz...
 Wyglądała, jak obłąkana — oczy jej płonęły. Powtórzyła przenikliwym głosem tak, że aż ściany zadrżały:
 — Nie, nie, niech nie przychodzi nigdy! Słyszysz, nigdy! Nie chcę go nigdy już widzieć!
 A potem krzyczała dalej — nie wiedząc oczywiście, co mówi — wskazując wyciągniętą ręką na panią Honorat — która stała na środku pokoju:
 Tej także nie chcę widzieć, wypędź ją, nie chcę jej widzieć, precz z nią!
 Podszedł do żony, objął ją rękami i pocałował w czoło:
 — Ależ, moja Krystynko, uspokój się, o co ci chodzi, uspokój się!
 Nie mogła więcej mówić, łzy płynęły z jej oczów:
 — Wszyscy niech stąd wyjdą, wszyscy! Tylko ty jeden masz zostać przy mnie!