Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/352

wieka raz jeszcze chciała zobaczyć, mianowicie doktora Bonnefille.
 Ona roześmiała się po raz pierwszy, owym bladym uśmiechem, który zdawał się przywierać do jej ust i zapytała:
 — Doktora Bonnefille? Cóż za cud się stał! Czy pogodziliście się?
 Oczywiście; posłuchaj, powiem ci coś w tajemnicy. Kupiłem właśnie stary zakład kąpielowy i teraz wszystko już do mnie należy. Tryumf to nielada, nieprawdaż? Biedny doktor Bonnefille dowiedział się o tem z pewnością wcześniej, niż wszyscy inni, i był tak chytrym, że się codzień o twoje zdrowie dowiadywał i zawsze z uprzejmemi słowy zostawiał swą kartę. Ja zaś wywzajemniając się za grzeczność, odwiedziłem go i teraz jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi.
 — A więc niech przyjdzie, kiedy chce, chętnie go przyjmę — odezwała się Krystyna.
 — Dobrze, dziękuję ci, jutro rano go przy prowadzę. Nie potrzebuję ci mówić, że Paweł nieustannie tysiące pozdrowień śle do ciebie przezemnie i dopytuje się bardzo o małą, którąby chętnie chciał zobaczyć.
 Wbrew swemu postanowieniu uczuła się zakłopotaną i odrzekła:
 — Podziękuj mu serdecznie ode mnie.
 Andermatt ciągnął dalej: