Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/36

organów samogrających, które tak uderzyły Krystyną na ulicy wioski.
 Kiedy się zatrzymała, aby się im przypatrzeć, jakiś pan ukłonił się jej bratu.
 — Dzień dobry, kochany hrabio.
 — Dzień dobry, doktorze.
 Gontran przedstawił:
 — Moja siostra — doktór Honorat.
 Krystyna zaledwie powstrzymała się od uśmiechu na widok trzeciego doktora.
 Doktor ukłonił się z wyszukaną grzecznością.
 — Spodziewam sią, ze pani nie jest chorą.
 — O, tak — trochą.
 Nie nalegał i zmienił tok rozmowy.
 — Wie pan, panie hrabio, ze wkrótce będziemy mieli tutaj ciekawe widowisko?
 — Jakie, doktorze?
 — Stary Oriol chce wysadzić w powietrze swój kamień. Naturalnie, dla pana jest to bagatela, ale dla nas ważny wypadek.
 I wytłómaczył jego ważność.
 Stary Oriol, najbogatszy chłop w całej okolicy, liczono go na pięćdziesiąt tysięcy franków dochodu, posiadał wszystkie winnice nad zdrojom wiskiem w Enval. Przy samem wyjściu z wioski, nieco na uboczu, była niewielka góra a raczej pagórek, na którym znajdowały się najlepsze winnice ojca Oriol. Pośrodku jednej z nich, naprzeciwko drogi, o parą kroków od strumienia, leżał ol-