Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/360

 — Dzień dobry!
 Nie miał odwagi dotknąć jej palców, ale musnął je wargami, zginając się.
 — Usiądź pan, proszę — odezwała się.
 Siadł u jej nóg na niskiem krześle. Czuł, że musi mówić, a nie mógł znaleść słowa, myśli, nie miał nawet odwagi spojrzeć na nią.
 Wreszcie wyjąkał:
 — Mąż pani zapomniał mi powiedzieć, że pani na mnie czekała, w przeciwnym razie był bym bowiem wcześniej przyszedł.
 Odpowiedziała mu:
 — Ach, to nic nie szkodzi. Wszak to wszystko jedno, czy się widzimy chwilkę prędzej, czy później.
 Gdy na tem urwała, on odezwał się spiesznie:
 — Mam nadzieję, że pani już zupełnie przyszła do zdrowia.
 — Dziękuję, mam się dobrze, o ile dobrze mieć się można po takich przejściach.
 Była bladą, szczupłą, ale piękniejszą, niż przed swem rozwiązaniem. Przedewszystkiem oczy jej nabrały owej głębi wyrazu, której u niej nie znał. Zdawały się być ciemniejszemi, nie tak przejrzystemi, głębszemi. Ręce jej były tak białe, że wyglądały, jak ręce umarłej.
 Po chwili odezwała się: