Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/38

wnego na całą Owernię. Jest to jedna z najpiękniejszych osobliwości kraju.
 Za nimi odezwał się głos dzwonka.
 — Patrzaj — rzekł Gontran — już śniadanie.
 Wrócili tedy z powrotem.
 Naprzeciwko nich szedł człowiek wysokiego wzrostu.
 — Krystyno — rzekł Gontran — przedstawiam ci Pawła Bretigny.
 Potem, zwróciwszy się do przyjaciela, dodał:
 — Siostra moja, mój drogi.
 Jej wydał się on brzydkim. Miał włosy czarne, rzadkie, proste, oczy nadto okrągłe, z wyrazem prawie ostrym, głowę okrągłą, silną, jedną z tych, które są podobne do kul armatnich, plecy Herkulesa, cały wygląd nieco dziki, ciężki, brutalny. Jego surdut, bielizna, ciało może, wydzielało jakiś zapach, bardzo delikatny, którego młoda kobieta nie znała i pytała sama siebie: co to za zapach?
 On spytał:
 — Pani dzisiaj rano przybyła?
 Głos jego był nieco głuchy.
 — Tak, panie — odpowiedziała.
 Gontran dojrzał markiza i Andermatta, który dawał znaki młodym ludziom, aby spieszyli na śniadanie.